The Death of You and Me

Son zamanlarda ölümlü trafik kazalarına yönelik acayip bi empati geliştirmiş durumdayım. Flash ve Fox'un ana haberlerinin genel sunuş temasına pasta üstündeki vişne gibi giden bu haberler, hep yüzümüzü büzdürmeye yönelik şekilde işleniyor. İnternette feci kazaların kafa-kol görüntülerine 'ibretle' bakmak fantezisi de yaygındı bi dönem. Ama bu kazalar, acaba ölenler için de, bizim düşünmeye alıştığımız kadar kötü mü?

Dünyaya bir kere geliyoruz diye inanıyorum (ama aksini iddia edenin de karşısında durmam). Bir kere geldiğimiz bu dünyada, kıçımız güvende geçirmeye çabaladığımız ömrümüz boyunca yaşayabileceğimiz en acayip, en kayda değer şey ne olurdu? Dünya hayatından ne elde etmeye çalışıyoruz? Ölüm hepimize hak. Nasıl bir ölümün bizi beklediğini bilmiyoruz ve an be an ecele yaklaşıyoruz. Çok çeşitli ölüm yolları var ve kime sorsanız acısız bir ölümü tercih eder şüphesiz. Ama ölüm anında, Azrail'in klasik yöntemle götürmesi halinde dahi, acı çekilip çekilmediğini bilmiyoruz.

O ölenler acıdan mı korktular, ölümden mi?

120'yle giden bi arabayla karşı şeride geçtiğinizi düşünün. Karşıdan gelen kamyona kafadan girmeden önceki 2-3 saniye nasıl bir adrenalinle geçerdi? Durum karışık tabi; o hayali zor anları yaşadıktan sonra sakat bi bedende yaşamaya devam etmek mümkün (ama bunu bi gözardı edin, ölümden bahsediyorum). Daha kamyona çarpmadan kalp krizinden gitmek de mümkün, müthiş bi acı yaşanan çok kısa bir süre sonunda bedeni terk etmek de. Ama dünya üzerinde bu ve bunun birkaç versiyonuna eşdeğer başka bir şey yaşayabilir misiniz? Ölüme gitmenin böylesi. Bi de düzgüncesi..

Her halükarde Allah hepimize rahmet eylesin.